€ 19,80
Κοινοί Τόποι – The Limited Collection
Κοινωνικότητα, ματαίωση, έρωτας, συντριβή
Ολόκληρη η επετειακή συλλογή από τα τεύχη 1, 2, 3 & 4 του περιοδικού.
Pages: 176
Size: 17x23cm
Publication date: 10/2022
Synthesis: The Unsean
Cover: Paperback
Papers: Fine papers (coated)
Κεφάλαιο I
Η τέχνη του χειρισμού των εντυπώσεων: 60s – 80s – 00s
Κεφάλαιο II
Αναζητώντας τον χαμένο χώρο
Κεφάλαιο III
«Not giving a fuck»
Κεφάλαιο IV
«Έρωτας ή Τίποτα
Κοινοί Τόποι – The Limited Collection
Κοινωνικότητα, ματαίωση, έρωτας, συντριβή
Ολόκληρη η συλλογή από τα τεύχη 1, 2, 3 & 4 του περιοδικού
Size: 17x23cm
Publication date: 10/2022
Synthesis: The Unsean
Cover: Paperback
Papers: Fine papers (coated)
Κεφάλαιο I
Η τέχνη του χειρισμού των εντυπώσεων: 60s – 80s – 00s
Κεφάλαιο II
Αναζητώντας τον χαμένο χώρο
Κεφάλαιο III
«Not giving a fuck»
Κεφάλαιο IV
«Έρωτας ή Τίποτα
«Υπάρχει στο εξής ένα παγκόσμιο πρόβλημα της κούρασης, όπως υπάρχει ένα παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας. Παραδόξως, η ύπαρξη του ενός αποκλείει το άλλο: η ενδημική, ανεξέλεγκτη κούραση είναι, μαζί με την ανεξέλεγκτη βία, χαρακτηριστικό των πλούσιων κοινωνιών, και απορρέει μεταξύ άλλων από το ξεπέρασμα της πείνας και της ενδημικής ένδειας, που παραμένει το μείζον πρόβλημα των προβιομηχανικών κοινωνιών. Η κούραση, ως συλλογικό σύνδρομο των μετα-βιομηχανικών κοινωνιών, επιστρέφει έτσι στο πεδίο των βαθιών ανωμαλιών, των “δυσλειτουργιών” της ευημερίας. Χαρακτηρίστηκε “καινούργιο δεινό του αιώνα” και πρέπει να αναλυθεί σε συνδυασμό με τα άλλα φαινόμενα ανομίας, που η αναζωπύρωσή τους σημαδεύει την εποχή μας, ενώ όλα θα έπρεπε να συντελούν στην κατάργησή τους. Όπως η καινούργια βία είναι “χωρίς αντικείμενο”, έτσι και αυτή η κούραση είναι “χωρίς αιτία”. Δεν έχει καμία σχέση με την μυϊκή και ενεργειακή κούραση. Δεν προέρχεται από σωματικό ξόδεμα».
Jean Baudrillard – Η κούραση
«Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο για ν’ αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων. Θα έπρεπε λοιπόν από δω κι εμπρός οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή τους κατά 2 με 3% τον χρόνο. Για να το δεχτούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να άρχουν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη – και ούτω καθ’ εξής».
Κορνήλιος Καστοριάδης – Η άνοδος της ασημαντότητας
Η σύνοψη που επιχειρεί με τα ατελή της μέσα η παρούσα έκδοση συντελείται στην πιο κομβική ιστορικά στιγμή. Ζούμε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής: Την εξέγερση της δεκαετίας του 1960 διαδέχονται σήμερα η αδιαφορία και ο ναρκισσισμός, τη λογική της συνύπαρξης ο γενικευμένος ατομικισμός, τον κοινωνικό δεσμό διαδέχεται η έκρηξη της γοητείας και του ινσταγκραμικού ζην, ενώ το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής ειρήνευσης τσαλακώνεται μπροστά σε μια πλανητική σύγκρουση ισχύος, προμηνύοντας τη δυνητική -και, πολλές φορές, ήδη παρούσα- κατάρρευση — ατομική ή συλλογική. Ενώ λοιπόν το μέλλον μας έρχεται σαν αναδυόμενος σωρός ερειπίων, όπως και αλλού, εμείς στρέφουμε το βλέμμα μας προς το παρελθόν, για να ξαναδούμε, μάλλον να ανασυστήσουμε, το παλαιό οικοδόμημα που μας έχτισε, το οικοδόμημα που τώρα γκρεμίζεται. Κοιτάμε κυρίως τους κρυφούς αρμούς και τα υπόγεια θεμέλια, τις αθέατες όψεις, ό,τι διαπερνούσε υπόγεια τον κόσμο, επιχειρώντας τον συλλογικό μετασχηματισμό του, την εξύψωση του ερωτικού ιδεώδους, την έκρηξη της δίψας για συγκινήσεις, απελευθέρωση και ηδονή — κλείνοντας έτσι έναν κύκλο μιας περίπου δεκαετίας των Κοινών Τόπων. Κύκλο που ξεκίνησε με την απόπειρα να λειτουργήσει ως μια άρνηση στην επελαύνουσα βαρβαρότητα των ύστερων χρόνων, αλλά και ως τροχιοδεικτικά μιας ζωής με κοινωνικότητα, έρωτα, κοινωνική συνύπαρξη και ομορφιά, μιας ένυλης ουτοπίας.
«Υπάρχει στο εξής ένα παγκόσμιο πρόβλημα της κούρασης, όπως υπάρχει ένα παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας. Παραδόξως, η ύπαρξη του ενός αποκλείει το άλλο: η ενδημική, ανεξέλεγκτη κούραση είναι, μαζί με την ανεξέλεγκτη βία, χαρακτηριστικό των πλούσιων κοινωνιών, και απορρέει μεταξύ άλλων από το ξεπέρασμα της πείνας και της ενδημικής ένδειας, που παραμένει το μείζον πρόβλημα των προβιομηχανικών κοινωνιών. Η κούραση, ως συλλογικό σύνδρομο των μετα-βιομηχανικών κοινωνιών, επιστρέφει έτσι στο πεδίο των βαθιών ανωμαλιών, των “δυσλειτουργιών” της ευημερίας. Χαρακτηρίστηκε “καινούργιο δεινό του αιώνα” και πρέπει να αναλυθεί σε συνδυασμό με τα άλλα φαινόμενα ανομίας, που η αναζωπύρωσή τους σημαδεύει την εποχή μας, ενώ όλα θα έπρεπε να συντελούν στην κατάργησή τους. Όπως η καινούργια βία είναι “χωρίς αντικείμενο”, έτσι και αυτή η κούραση είναι “χωρίς αιτία”. Δεν έχει καμία σχέση με την μυϊκή και ενεργειακή κούραση. Δεν προέρχεται από σωματικό ξόδεμα».
Jean Baudrillard – Η κούραση
«Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο για ν’ αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων. Θα έπρεπε λοιπόν από δω κι εμπρός οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή τους κατά 2 με 3% τον χρόνο. Για να το δεχτούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους. Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροϊόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να άρχουν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη – και ούτω καθ’ εξής».
Κορνήλιος Καστοριάδης – Η άνοδος της ασημαντότητας
Η σύνοψη που επιχειρεί με τα ατελή της μέσα η παρούσα έκδοση συντελείται στην πιο κομβική ιστορικά στιγμή. Ζούμε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής: Την εξέγερση της δεκαετίας του 1960 διαδέχονται σήμερα η αδιαφορία και ο ναρκισσισμός, τη λογική της συνύπαρξης ο γενικευμένος ατομικισμός, τον κοινωνικό δεσμό διαδέχεται η έκρηξη της γοητείας και του ινσταγκραμικού ζην, ενώ το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής ειρήνευσης τσαλακώνεται μπροστά σε μια πλανητική σύγκρουση ισχύος, προμηνύοντας τη δυνητική -και, πολλές φορές, ήδη παρούσα- κατάρρευση — ατομική ή συλλογική. Ενώ λοιπόν το μέλλον μας έρχεται σαν αναδυόμενος σωρός ερειπίων, όπως και αλλού, εμείς στρέφουμε το βλέμμα μας προς το παρελθόν, για να ξαναδούμε, μάλλον να ανασυστήσουμε, το παλαιό οικοδόμημα που μας έχτισε, το οικοδόμημα που τώρα γκρεμίζεται. Κοιτάμε κυρίως τους κρυφούς αρμούς και τα υπόγεια θεμέλια, τις αθέατες όψεις, ό,τι διαπερνούσε υπόγεια τον κόσμο, επιχειρώντας τον συλλογικό μετασχηματισμό του, την εξύψωση του ερωτικού ιδεώδους, την έκρηξη της δίψας για συγκινήσεις, απελευθέρωση και ηδονή — κλείνοντας έτσι έναν κύκλο μιας περίπου δεκαετίας των Κοινών Τόπων. Κύκλο που ξεκίνησε με την απόπειρα να λειτουργήσει ως μια άρνηση στην επελαύνουσα βαρβαρότητα των ύστερων χρόνων, αλλά και ως τροχιοδεικτικά μιας ζωής με κοινωνικότητα, έρωτα, κοινωνική συνύπαρξη και ομορφιά, μιας ένυλης ουτοπίας.
Koinoi Topoi - Journal, Greece
Selected texts (in Greek)
Κορνήλιος Καστοριάδης
Κληρονομιά και Επανάσταση
Δε νομίζω ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Και δεν θέλω να τελειώσει. Εννοώ το πολιτικό παιχνίδι, με την ουσιώδη έννοια του όρου πολιτικό. (Read more…)
Zygmunt Bauman
Το σεξ στη μεταμοντέρνα κοινωνία
Η επιθυμία δεν επιθυμεί την ικανοποίηση· αντιθέτως, η επιθυμία επιθυμεί την επιθυμία.
David Graeber
Γιατί ο καπιταλισμός παράγει άχρηστες δουλειές
Ολόκληρες στρατιές ανθρώπων εκτελούν καθήκοντα που ενδόμυχα πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να εκτελούνται. (Read more…)
Gilles Lipovetsky, Jean Serroy
Το πνεύμα του καλλιτεχνικού καπιταλισμού
Ο καλλιτεχνικός καπιταλισµός: τέκνο της φιλελεύθερης οικονοµίας περισσότερο απ’ ό,τι των επικριτών της. (Read more…)
Christopher Lasch
Η ευθραυστότητα του φιλελευθερισμού
Έχουμε μια παγκόσμια κουλτούρα – μια κουλτούρα ηδονισμού, απανθρωπιάς, περιφρόνησης και κυνισμού. (Read more…)
Gilles Lipovetsky
«Να αλλάξουμε τη ζωή» ή η έκρηξη του μετα-πολιτικού ατομικισμού
Στους αντίποδες του εγωκεντρικού ατομικισμού: ένα ιδιεώδες αλληλεγγύης.